Giderken sırtını dönememişse insan, yaslandığı şeyi bırakmıştır arkasında. Tutunma şeklini, sonra açıp okumak üzere bıraktığı hatırayı, belki sesini…

Giderken yüzünü yola çeviremeyenler daha ilk adımda hesaplarlar dönmeyi. O zaman ızdırap gibi çöker çerçeveler, yaşanmışlık ve yaşa(ya)mamışlık arasında sızlar durur. Sızlatır durur. Adımlar seyrekleşir, gözler ayakların hizasına çekilmeye direnir.

Yürümek ile yol almak arasına girer bıçak aslında gidememişsen. Eller, gözlerin tedirginliğinde telâş. Oysa ne korkunçtur ellerin de gözler kadar kalması arkada. Düşmesi bakışın gittikten sonra anı sayılacak anlara.

Gitmek ile denk tutulabilir dışında kalmak. Ağır aksak adımladığın anda değişir mevsim, değişir yol. Dışındasındır artık az evvel dahil olduğun duvarların, bahçedeki ağacın, çoğul olmanın.